I only wished to be something beautiful through my music… Through my silent devotion… ~ Nightwish, Oceal Soul ~

Είμαι απλά μια έφηβη, με μεγάλες αγάπες όμως. Μία από αυτές είναι η Ιαπωνία. Πολλές φορές ονειρεύομαι να ζήσω εκεί –Τόκιο: Η πόλη των ονείρων μου –Μ' αρέσει η ιαπωνική μουσική, οι ιαπωνικές σειρές, η ιαπωνική κουλτούρα και είπα να μοιραστώ αυτήν την αγάπη μαζί σας όπως και ότι άλλο εγώ θεωρώ όμορφο… Εκτός αυτού όμως εδώ θα δεις και πράγματα που με ενοχλούν καθώς και την γνώμη μου για ότι συμβαίνει γύρω μας που με επηρεάζει.

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Σαν ένα τσιγάρο...


Στάθηκε ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα.
Έπειτα το χέρι της έψαξε στα τυφλά το τραπεζάκι, δίπλα στο κρεβάτι με τα κατάλευκα σεντόνια.
-Απίστευτο! 6 πήγε η ώρα.
Απόρησε και η ίδια με τον εαυτό της. Σπάνια ένα βιβλίο την συνέπαιρνε με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει άγρυπνη ολόκληρη νύχτα. Συγκεκριμένα είχε συμβεί μόνο μία φορά στο παρελθόν… 


 Έδιωξε τις αναμνήσεις και κοίταξε γύρω της. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο ξενοδοχείου, με το παντζούρι ερμητικά κλειστό, ο χρόνος έμοιαζε σαν να είχε σταματήσει. Στην κλεψύδρα, αντί η άμμος να κυλάει, αψηφώντας τους νόμους της φύσης εκείνη παρέμενε μετέωρη. Η Έλλα ένιωθε υπνωτισμένη. Ακόμα στο μυαλό της υπήρχαν όλα όσα είχε διαβάσει στο μυθιστόρημα. Ακόμα ήταν παραξενεμένη από τον τρόπο που πέρασε η ώρα. Οι σελίδες διαδέχονταν η μία την άλλη, κρατώντας την φυλακισμένη στη γοητεία της ιστορίας.
Την έκανε να κλάψει αυτό το βιβλίο. 


Δεν έκλαιγε συχνά. Μάλλον δεν έκλαιγε καθόλου. Και αν το έκανε, ήταν σπάνια, πάντοτε κρυφά, με ντροπή, σαν να της είχε απαγορευτεί η κάθε συγκίνηση. Απέφυγε να ταυτιστεί με τους ήρωες του βιβλίου αυτή τη φορά. Δεν έψαξε να βρει στοιχεία τους στο χαρακτήρα της. Συνήθιζε να το κάνει όμως. Ήταν η διέξοδός της, η ευκαιρία της να ζήσει κάτι παραμυθένιο, κάτι που η πραγματικότητα δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε να αγγίξει… 

 
Αλλά αυτό δεν ήταν παραμύθι. Πλησίαζε περισσότερο στο δράμα. Δεν το ήθελε αυτή τη φορά. Αλλά είδε κάτι σε αυτές τις πέντε ηρωίδες. Κατάλαβε την επιθυμία τους να ανοίξουν τα φτερά τους και να φύγουν από το μέρος που μεγάλωσαν, που ένιωθαν ότι τους εγκλώβιζε. Κατανόησε την απληστία τους, το άσβεστο πάθος τους να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Όπως και είδε τις συνέπειες αυτών των ονείρων, που όσο αθώα και αν ήταν στην αρχή στη συνέχεια γύρισαν εναντίον τους.
Είδε τον εαυτό της. Και εκείνη ήθελε να φύγει – να πάει μακριά. Αλλά της έκαψαν τα φτερά. Της γκρέμισαν το όνειρο πριν καλά καλά προλάβει να το χτίσει. Τι κοινότυπη και "μελό" που ακούγεται αυτή η φράση! Φράση που κρύβει δυστυχία, όμως έχει χιλιοχρησιμοποιηθεί, έτσι το νόημα της χάθηκε.
«Τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι όμως! Απορώ κάποιες φορές γιατί μας έχει δοθεί ξεχωριστό όνομα. Αφού ζώα είμαστε. Έχουμε μυαλό όμως, λένε. Και για ποιους λόγους το χρησιμοποιούμε; Για να εκμεταλλευτούμε, να βλάψουμε τον άλλον – για οποιονδήποτε σκοπό αρκεί να ωφεληθούμε εμείς. Ζώα… Τυχερά που είναι! Η λέξη μου θυμίζει την λέξη ζωή. Ίσως για αυτό εκείνα είναι πιο ανθρώπινα από μας. Εμείς την ανθρωπιά μας την έχουμε χάσει εδώ και πολύ καιρό.»  
Διάφορα πράγματα περνούσαν από το μυαλό της. Οι αναμνήσεις που βιαστικά έδιωξε προηγουμένως, άθελα της ξαναήρθαν. Εκείνο το καλοκαίρι στη Θάσο την είχε σημαδέψει. Αύγουστος του 2010. Σαν τώρα το θυμάται. Είχαν έρθει Κυριακή, στις 22 του μηνός. Μία εβδομάδα μόνο θα έμεναν. Τα οικονομικά της οικογένειας της δεν επέτρεπαν παραπάνω. Τότε ήταν 16 χρόνων. Έμενε στο δωμάτιο 4. Όπως και τώρα. Περίεργη σύμπτωση. Ή μπορεί να μην ήταν και σύμπτωση…
Πλέον δεν μπορούσε να το αποτρέψει. Ήδη είχε θυμηθεί τα πάντα. Αντίθετα με όλα τα προηγούμενα χρόνια, που πριν από τις 7 το πρωί ξεκινούσαν το ταξίδι τους από την Καστοριά προς Θάσο, εκείνη την χρονιά, εξαιτίας μιας δουλειάς που είχε η μητέρα της ξεκίνησαν πολύ αργότερα. 

Η λίμνη της Καστορίας...

 Στο δρόμο σταμάτησαν μόνο στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας.

Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας...


 
. Είχε βγάλει φωτογραφίες εκεί. Σε μια στιγμή ενθουσιασμού είχε αποφασίσει να φτιάξει βίντεο αναμνήσεων (σαν να ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία φορά). Ιδέα που εγκαταλείφθηκε γρήγορα, μιας και οι γονείς της δεν προσέφεραν την συνεργασία τους.
Στο καράβι πέρασε υπέροχα. Έμοιαζε με τρενάκι του λούνα παρκ. Είχε πολλά μποφόρ. Η μητέρα της είχε αρρωστήσει σχεδόν από τον φόβο της. Από την μία το καράβι που κουνούσε υπερβολικά και από την άλλη η Έλλα, που βρίσκονταν μόνη της στο κατάστρωμα. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει πόσο ανακουφισμένη ένιωσε όταν τα πόδια της πάτησαν στεριά. Ακολούθησε μια διαδρομή είκοσι λεπτών από τον Λιμένα ως την σκάλα Ραχωνίου. Το φιλόξενο καλωσόρισμα από τους δικούς τους πλέον ανθρώπους του ξενοδοχείου – είκοσι χρόνια και παραθέριζαν στο νησί - τους αποζημίωσε για την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Κάθε πρωί ήταν στην παραλία. Το μεσημέρι φαγητό σε ταβερνάκια δίπλα στην θάλασσα. Το απόγευμα βόλτες στην αμμουδιά. Όταν ο ήλιος έδυε φορούσε το άσπρο της φουστάνι και άφηνε τα μαλλιά ελεύθερα.

Θυμήθηκε πως έβγαζε τα σανδάλια της και περπατούσε ξυπόλητη στην άμμο, με τα μαλλιά και το άσπρο της φουστάνι να ανεμίζουν. Ένιωθε σαν νεράιδα έτσι, σαν γοργόνα. Έπειτα ξάπλωνε στην παραλία και έβλεπε τον ήλιο να χάνεται. 




Υπέροχες αναμνήσεις…

 
-Γιατί ήθελες να τις ξεχάσεις; ρώτησε δυνατά τον εαυτό της και κουλουριάστηκε στο κρεβάτι.
Έτσι έκανε και εκείνο το καλοκαίρι. Μόνο που τότε έπαιρνε το κινητό της αγκαλιά και μιλούσε με τον αγαπημένο της για ώρες ατέλειωτες. Ο Γαβριήλ. Θεέ μου, πόσο όμορφος ήταν! Έντεκα χρόνια μεγαλύτερος της. Αλλά δεν την ένοιαζε. Ερωτευμένοι ήταν. Λογαριάζει τίποτα ο έρωτας; Δεν λογαριάζει.


 Δεν αγάπησε άλλον σαν και αυτόν. Ούτε καν και τον σύζυγο της, που ύστερα από δύο χρόνια μιζέριας στον γάμο τους, την απελευθέρωσε λέγοντας της ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Μάλλον θα έπρεπε να πει ότι του είχε λείψει η μαμά του, η οποία είχε μισήσει την Έλλα από την πρώτη στιγμή που την γνώρισε. 
Η μοίρα της έπαιζε παιχνίδια. Όπως και απόψε, έτσι και εκείνο το καλοκαίρι είχε ξενυχτήσει διαβάζοντας ένα βιβλίο. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι απλά συμπτώσεις. 
Αποφάσισε να διώξει τις σκέψεις της περί θεϊκής συνομωσίας μακριά. Μπήκε κάτω από καυτό νερό αλλά δεν τα κατάφερε. Η καρδιά της εκμεταλλευόταν το γεγονός ότι ψυχή και μυαλό άφησαν για πρώτη φορά τις παγωμένες αναμνήσεις να ξαναζεσταθούν και ήθελε να ρουφήξει όσα περισσότερα μπορούσε, μήπως και θυμηθεί πως είναι να έχεις συναισθήματα.
Είχε πανσέληνο, μια από εκείνες τις μέρες. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Το πιο όμορφο από όλα τα υπόλοιπα. Θυμήθηκε την μαγευτική θέα, έτσι όπως έβγαινε από τα σκοτεινά νερά και τους έδινε χρυσαφί χρώμα.


 
Ζωγράφιζε αρκετά συχνά παλιά, είτε την αντανάκλαση του ήλιου, είτε την αντανάκλαση του φεγγαριού στη θάλασσα.
Εικόνες, μυρωδιές, χαμόγελα, γεύσεις… Τα πάντα θυμήθηκε. Ακόμα και τις ανόητες τσιρίδες της θυμήθηκε, κάθε φορά που έβλεπε κάποιο έντομο, αναστατώνοντας έτσι τον καημένο τον πατέρα της, που έτρεχε από το διπλανό δωμάτιο να τα "εξολοθρεύσει".
 
Αναρωτήθηκε γιατί δεν ξαναήρθε τόσα χρόνια.
Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το αντίο που είπε εκείνη τη χρονιά δεν θα διαρκούσε μόνο ως το επόμενο καλοκαίρι όπως πάντα, αλλά για τόσα πολλά χρόνια.
Το καλοκαίρι του 2011 ήταν απασχολημένη με μαθήματα. Έτσι και αλλιώς εκείνη τη χρονιά οι γονείς της πέρασαν τις διακοπές τους στην Κέρκυρα, και όχι στη Θάσο. Το επόμενο καλοκαίρι ήταν η χρονιά που πέρασε στο πανεπιστήμιο. Ξανά δεν πήγε στη Θάσο. Έτσι γίνονταν από εδώ και πέρα. Δουλειά ή ταξίδια στην Ευρώπη, σπουδές, μεταπτυχιακά, καριέρα ως μεταφράστρια, μέχρι και δικό της γραφείο άνοιξε – και αρκετά επιτυχημένο μάλιστα. Είχε καταλήξει εργασιομανής. Ποια; Αυτή που η μητέρα της μια ζωή έλεγε αρχιτεμπέλα.
Κρατούσε συχνή επαφή με την κυρά-Φανή. Μόνο εκείνη πλέον φρόντιζε να της θυμίζει ότι είναι άνθρωπος. Με τον πατέρα της από την άλλη μεριά λίγα λόγια. Λίγα, αλλά σωστά. Πάντα έτσι ήταν εκείνος.
Ούτε αυτή ήξερε γιατί έκανε εκείνο το ταξίδι. Για να θυμηθεί τα παλιά, ήταν αυτό που είχε πει στην Εύα, την φίλη της. Μεγάλο ψέμα. Αυτή απέφευγε τις αναμνήσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Πάντως, δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα. Η ταβέρνα δίπλα στο κύμα που πήγαιναν συνήθως με την οικογένεια της ήταν ακόμα εκεί, μόνο που τώρα αφεντικό ήταν ο πολυλογάς γιος εκείνου που ήταν κάποτε. Το ξενοδοχείο ήταν ακόμα κρυμμένο κάτω από τα αμπέλια, ή αλλιώς πράσινη θάλασσα, αν τα έβλεπες από πάνω. Το τοπίο όμορφο. Η ατμόσφαιρα ζεστή, φιλική. Τα πάντα γύρω απέπνεαν αγάπη. Ο άνθρωπος όμως; Κενό. 

Η Θάσος...
 
Βγήκε σχεδόν τρέχοντας από το ντουζ. Ντύθηκε βιαστικά και περπάτησε ως τον μόλο, όπως κάποτε. Ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανέβει στον ουρανό. Είχε δροσιά. Ρούφηξε άπληστα τον καθαρό αέρα και κοίταξε εξεταστικά γύρω της.
Όλα ήταν ίδια. Ο φάρος, οι μικρές βαρκούλες, οι φοίνικες. Απόλαυσε την γαλήνια εικόνα.
Το μυαλό της πλέον κατακλύστηκε από αναμνήσεις… Το πρόσωπο του Γαβριήλ εισέβαλε στο μυαλό της.
-Πού να’ ναι τώρα;
Έβγαλε το κινητό της από την τσάντα. Σχημάτισε έναν αριθμό. Δεν τον είχε ξεχάσει και ας είχαν περάσει τόσα χρόνια. Προσεύχονταν να ισχύει, αγνοώντας την φωνή της λογικής μέσα της που έλεγε ότι δεν γίνονται θαύματα στις μέρες μας. «Η κλήση σας προωθείται.» Δεν την πείραξε. Ούτε θεώρησε πως ήταν μάταιος κόπος. Ευχήθηκε μόνο να είναι ευτυχισμένος.
Αποφάσισε να κάνει άλλο ένα τηλεφώνημα. Αυτή τη φορά στην γραμματέα της. Ήξερε πως θα την βρει στο γραφείο.
-Παρακαλώ;
-Ιουλία, εγώ είμαι, είπε με αυστηρή φωνή, που την αναγνώριζαν, και πιθανότατα έτρεμαν όλες οι προηγούμενες γραμματείς της. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά θέλω να μου βρεις το συντομότερο δυνατόν εισιτήριο για Ιαπωνία. Πρέπει να φύγω γρήγορα. Έγινα κατανοητή;
-Μάλιστα κυρία.
Το ξάφνιασμα στη φωνή της ήταν κάτι που προσπάθησε να κρύψει αλλά δεν μπόρεσε. Το αφεντικό της δεν έκανε διακοπές σχεδόν ποτέ όσο καιρό δούλευε στο γραφείο της. Και τον τελευταίο καιρό έφυγε για Θάσο, και τώρα ήθελε να φύγει για Ιαπωνία.

Το βουνό Φούτζι στην Ιαπωνία

 
-Μετ’ επιστροφής;
-Όχι. Θα μείνω καιρό. Και… Ιουλία;
-Ναι;
-Μόλις μου βρεις εισιτήριο μπορείς να φύγεις. Πάρε ρεπό την υπόλοιπη μέρα.
Έκλεισε το τηλέφωνο αμέσως. Δεν είχε καμία όρεξη να ακούσει τις ευχαριστίες της γραμματέως της, όμως στα χείλη της ήδη είχε σχηματιστεί ένα κρυφό γελάκι.
Σκέφτηκε την τρέλα που μόλις είχε κάνει. Αφού έχασε τον άντρα που αγάπησε πιο πολύ απ’ το καθετί, τουλάχιστον ας έκανε το ταξίδι-όνειρο ζωής της πραγματικότητα.
Κοίταξε το ρολόι της. Η ώρα ήταν σχεδόν 8. Ο ουρανός ήταν πολύ όμορφος.
Κάποιος κύριος που μάλλον απολάμβανε την πρωινή δροσιά φάνηκε και εκείνη τον πλησίασε αθόρυβα.
-Μήπως έχετε αναπτήρα;
Εκείνος ξαφνιάστηκε. Σχεδόν τρόμαξε που την είδε.
Η Έλλα απόρησε. Προσπάθησε να φέρει στη μνήμη της εκείνα τα 1-2 δευτερόλεπτα που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη πριν φύγει από το δωμάτιό της. Είχε βέβαια μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της, αποτέλεσμα της άγρυπνης νύχτας που είχε περάσει αλλά και πάλι, όμορφη ήταν. Μαύρα μάτια, μακριά μαλλιά με μπούκλες, θηλυκό κορμί, ψηλή. Ομόρφαινε όσο μεγάλωνε. Της το έλεγε και ο Γαβριήλ. «Κάθε μέρα γίνεσαι όλο και πιο όμορφη.»
Τότε το συνειδητοποίησε. Είχε φορέσει άσπρο φουστάνι. Εντελώς μηχανικά. Ούτε καν παρατήρησε τι ρούχα φορούσε, μέσα στην βιασύνη της να φύγει από το δωμάτιο.


 
Αποφάσισε να ξαναπροσπαθήσει. Έβγαλε την τσιγαροθήκη της από την τσάντα και ξαναρώτησε.
-Αναπτήρα έχετε;
-Ε, ε, ναι. Μισό… Μισό λεπτό.
Δεν άντεχε τους άντρες με μισόλογα. Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα της, το άναψε, έδωσε πίσω τον αναπτήρα και πλησίασε στην προκυμαία απολαμβάνοντας τα χάδια του ήλιου στο πρόσωπο και στα μαλλιά της. Ήταν σίγουρη ότι ο άγνωστος κοιτούσε, δεν την ένοιαζε όμως.
Το ονειροπόλημα διέκοψε ο ήχος του κινητού.
-Ναι;
-Κυρία, η Ιουλία είμαι. Πήρα να σας ενημερώσω σχετικά με την πτήση σας. Είναι την Τρίτη, στις 8 πμ.
-Ευχαριστώ. Και όπως είπαμε. Σπίτι σου τώρα. Ή έξω. Ή όπου θες να πας τέλος πάντων.
-Σας ευχαριστώ.
-Γεια σου Ιουλία.
Χαμογέλασε ευχαριστημένη. Χρειάστηκε να περιμένει 22 χρόνια. Από τα 14 της ήξερε ότι θέλει να πάει Ιαπωνία. Στα 36 τελικά θα το έκανε. Ένιωθε σίγουρη για τον εαυτό της. Όταν αποκτάς ξανά τα χαμένα σου όνειρα τι μπορείς να φοβηθείς;
Κοίταξε το τοπίο αφηρημένη και ρούφηξε το τσιγάρο της.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Γιατί η ζωή είναι σαν ένα τσιγάρο. Πριν προλάβεις να το χαρείς, το βλέπεις να γίνεται καπνός…



Από Μαριέλλα ~ Rin  

Daily Picture ~ Miura Shohei

Εγώ σαν ηθοποιό τον ξέρω... Αλλά νομίζω είναι και τραγουδιστής. Παίζει στο καινούργιο Hana Kimi (Nakatsu) και τον βλέπω αρκετά συχνά μπροστά μου οπότε δείτε τον και σεις xD