I only wished to be something beautiful through my music… Through my silent devotion… ~ Nightwish, Oceal Soul ~

Είμαι απλά μια έφηβη, με μεγάλες αγάπες όμως. Μία από αυτές είναι η Ιαπωνία. Πολλές φορές ονειρεύομαι να ζήσω εκεί –Τόκιο: Η πόλη των ονείρων μου –Μ' αρέσει η ιαπωνική μουσική, οι ιαπωνικές σειρές, η ιαπωνική κουλτούρα και είπα να μοιραστώ αυτήν την αγάπη μαζί σας όπως και ότι άλλο εγώ θεωρώ όμορφο… Εκτός αυτού όμως εδώ θα δεις και πράγματα που με ενοχλούν καθώς και την γνώμη μου για ότι συμβαίνει γύρω μας που με επηρεάζει.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Χρονικό ~



Θα’ λεγε κανείς πως είναι γραμμένο από τη μοίρα, αυτός ο τόπος που λέγεται Ελλάδα και που η ιστορία του είναι αίμα και δάκρυα, αγώνες, θυσίες αλλά και ηρωισμοί και δόξες και νίκες ν’ αντιμετωπίζει στο διάβα του χρόνου καταστάσεις και γεγονότα που συνθέτουν τη μακραίωνη και πολυκύμαντη ιστορία του, που έχει να επιδείξει πολυάριθμους αγώνες που εμπνέονται από τα ευγενικά και υψηλά ιδανικά της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της αυτοθυσίας και του ηρωισμού.
Μια τέτοια σελίδα εθνικής εποποιίας είναι και η περίοδος της εχθρικής κατοχής (1941 – 1994). Κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία πολέμησε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, χωρίς να κάμπτεται από τις εκατόμβες των νεκρών και χωρίς να χάσει το θάρρος και την αγωνιστική του διάθεση. Για να κατορθωθεί η προσωπική και εθνική επιβίωση χρειαζόταν συνδυασμένη δράση. Η οργάνωση της εσωτερικής αντίστασης κατά των κατακτητών επιβάλλεται.
Στις 11 Σεπτέμβρη 1941 αναγγέλλεται η ίδρυση του «Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου»  («Ε.Δ.Ε.Σ.»). Λίγο αργότερα ιδρύεται η «Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση» («Ε.Κ.Κ.Α») και στις 28 Σεπτέμβρη 1941 γνωστοποιείται στον ελληνικό λαό με διάγγελμα η ίδρυση του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου» («Ε.Α.Μ»).
Ο αγώνας εναντίον των κατακτητών αρχίζει. Οι αντιστασιακές οργανώσεις για να επικοινωνούν με το λαό, μια και όλα τα μέσα ενημέρωσης βρισκόταν στα χέρια των κατακτητών, έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, με πρωτοπόρα όπως πάντα την νεολαία.
Το Φεβρουάριο του 1942 αποφασίζεται η ίδρυση ένοπλων ανταρτικών σωμάτων στα οποία δόθηκε η ονομασία «Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός» («Ε.Λ.Α.Σ.»). Αποτέλεσμα της ενότητας και συνεργασίας των αντιστασιακών αυτών οργανώσεων ήταν η ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου στις 25 Νοεμβρίου 1942.
Στην ύπαιθρο η αντίσταση δυναμώνει. Το 1943 οι αντάρτες ελέγχουν τρεις πόλεις: την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και το Καρπενήσι. Όσο όμως η αντίσταση του Ελληνικού λαού κορυφώνεται, τόσο η αντίδραση των στρατευμάτων κατοχής σκληραίνει και αρχίζουν οι εκτελέσεις. Τα στρατόπεδα των πολιτικών κρατουμένων του Χαϊδαρίου στην Αθήνα και του Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη υπήρξαν οι έμψυχες αποθήκες δεσμωτών από τις οποίες ο κατακτητής αλίευε στην τύχη τα θύματα του και τα εκτελούσε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής ή στο Επταπύργιο σε αντίποινα για δολιοφθορές σε βάρος του στρατού κατοχής. Ο απολογισμός των θυμάτων είναι τρομακτικός ˙  49.188 Έλληνες εκτελέστηκαν.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Αθήνα και στις 18 ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει στην Ακρόπολη την Ελληνική σημαία. Μια νέα δραματική περίοδος της ελληνικής ιστορίας αρχίζει. 
Τα χρόνια 1946 – 1949 αποτελούν μια μελανή σελίδα της ιστορίας μας. Είναι τα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου, που άφησε έντονα τραύματα. Στο διάστημα των ετών 1949 – 1967 οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατόρθωσαν να εξαλείψουν τις μνήμες του Εμφυλίου και να επιβάλλουν τη λήθη που τόσο ήταν αναγκαία.
Έχει όμως να παρουσιάσει και μελανές σελίδες που προκαλούν το αίσθημα της ντροπής. Μια τέτοια μελανή σελίδα είναι και η περίοδος της φασιστικής Δικτατορίας 1967 – 1974, της επταετίας της χούντας όπως καθιερώθηκε να λέγεται.
Η 21η Απριλίου 1967 δεν ήταν έκπληξη για κάποιον που παρακολουθούσε τα γεγονότα των προηγούμενων χρόνων. Ήταν φανερό ότι οι εκλογές βίας και νοθείας του ’61, η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στα 1962, η υπόθεση «Ασπίδα», δημιούργημα της Αμερικανικής C.I.A., για την απομάκρυνση των δημοκρατικών αξιωματικών από το στράτευμα, το βασιλικό πραξικόπημα και η αποπομπή του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία στα 1965, οδηγούσαν όλα σε μία δικτατορία που ο ίσκιος της πλανιόταν στην ατμόσφαιρα.
Το πραξικόπημα, που υποκινείται από τις δυνάμεις του σκοταδισμού και της ανωμαλίας, πετυχαίνει. Οι ξενοκίνητοι συνταγματάρχες θα το ονομάσουν «Επανάσταση». Αναστέλλονται τα μισά άρθρα του Συντάγματος, απαγορεύονται οι συναθροίσεις και οι συζητήσεις, ο συνδικαλισμός, τα τραγούδια και τα βιβλία που τους φαίνονται επικίνδυνα. Ο τόπος βυθίζεται στο σκοτάδι της βίας και της αναγκαστικής σιωπής.
Όσοι αντιστάθηκαν και δεν έσκυψαν το κεφάλι, πλήρωσαν για την τόλμη τους. Κυνηγητά, εξορίες, βασανισμοί γι’ αυτούς που δεν συμμορφώθηκαν προς  τας υποδείξεις.
Ο λαός για άλλη μια φορά προδομένος και  φυλακισμένος. Η μοναξιά και ο πόνος απαλύνονται με την αίσθηση πως κάποιος στο διπλανό κελί υποφέρει μαζί σου. Του δίνεις και παίρνεις κουράγιο με μια ιδιόμορφη τακτική επικοινωνίας: Το συνθηματικό χτύπημα στον τοίχο. Αυτός ο λαός όμως έμενε πάντα ξάγρυπνος κι ανυπόμονος. Το’ δειξε περίτρανα στην κηδεία του Γεώργιου Παπανδρέου κι αργότερα του Γιώργου Σεφέρη που εξελίχθηκαν σε αληθινές αντιδικτατορικές διαδηλώσεις.
Τα χρόνια όμως περνούν. Η χούντα με τις λαθεμένες επιλογές της ολοένα φθείρεται. Αναζητεί «πολιτικές λύσεις», και υπόσχεται εκλογές και φιλελευθεροποίηση.
1973: Η χρονιά της μεγάλης δοκιμασίας για την χούντα. Οξύνονται τα προβλήματα της οικονομίας, αναπτύσσονται εργατικές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις αγροτών, συλλαλητήρια, κηρύσσονται απεργίες, οργανώνονται πορείες. Η ψυχική δύναμη αντιστέκεται στη βία. Μαζί με τον λαό και οι Έλληνες σπουδαστές, το πιο ζωντανό κομμάτι του, βρίσκονται στις επάλξεις του αγώνα.
Νοέμβριος 1973: Πολυτεχνείο. Ένα οικοδομικό τετράγωνο ελευθερίας, πέντε μόλις στρέμματα στη ματωμένη καρδιά της Αθήνας. Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, η πρωτεύουσα. Πέμπτη, 15 Νοέμβρη, η Ελλάδα. Παρασκευή, 16 Νοέμβρη, η ανθρωπότητα ολόκληρη, έζησαν με κομμένη την ανάσα τις συγκλονιστικές στιγμές ανάτασης και μεγαλείου ενός λαού που σπάει τα δεσμά του. Ενός λαού που υψώνοντας το ανάστημά του και περιφρονώντας το θάνατο φώναζε: «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός» κι έλεγε όχι στην ταπείνωση.
Τα γεγονότα του Νοέμβρη όμως δεν ήρθαν τόσο ξαφνικά. Ενώ στην αρχή ξεκίνησαν ως κίνημα φοιτητικό, γρήγορα συγκέντρωσαν τη συμπαράσταση όλου του λαού.
Πριν από την κατάληψη του Πολυτεχνείου, το φοιτητικό κίνημα είχε δεχτεί πολλά χτυπήματα. Τα Πανεπιστήμια και όλες οι ανώτερες σχολές είχαν μεταβληθεί σε τόπους τρομοκρατίας. Οι πράκτορες της χούντας – ανάμεσα τους και κάποιοι καθηγητές και δήμιοι της Ε.Σ.Α. – περιπολούν έξω από τις σχολές για να υπενθυμίζουν την παρουσία τους. Μια παρουσία τρόμου. Το τυραννικό καθεστώς έβλεπε τις ξεκάθαρες ιδέες των φοιτητών, καταλάβαινε ότι γι’ αυτούς πήγαινε στα χαμένα η καθημερινή πλύση εγκεφάλου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ανησυχούσε. Μάντευε πως αργά ή γρήγορα θα γινόταν η έκρηξη και θέλησε να την προλάβει.
Με αντισυνταγματικό νόμο αφαιρεί κάθε δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του φοιτητή και μετατρέπει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε εξαρτημένες ομάδες. Στόχος της να στραγγαλίσει κάθε ελεύθερη φωνή. Συλλαμβάνει και κλείνει στις φυλακές υπεύθυνα στελέχη του φοιτητικού κινήματος, διορίζει στις σχολές γνωστούς απόστρατους ταγμένους στην υπηρεσία της, απολύει κάθε δημοκράτη καθηγητή.
Η πρώτη μαζική φοιτητική εξέγερση γίνεται στο Πολυτεχνείο στις 14 Φλεβάρη 1973. Παρά την αντίδραση της Συγκλήτου η αστυνομία επεμβαίνει ξυλοκοπώντας αλύπητα και κάνοντας συλλήψεις. Είναι η πρώτη χτυπητή παραβίαση του Πανεπιστημιακού ασύλου. Ακολουθεί και δεύτερη έκρηξη στις 23 Φλεβάρη 1973 από τους φοιτητές της Νομικής που διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στη δικτατορία. Για πρώτη φορά εδώ ακούγονται συνθήματα γενικότερα: «Κάτω η Χούντα», «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», που δείχνουν ότι ο αγώνας δεν περιοριζόταν μόνο στη διεκδίκηση μερικών ελευθεριών για το φοιτητικό κίνημα, αλλά έφερνε στην επιφάνεια τη διεκδίκηση όλου του λαού για την λευτεριά του. Το πρόβλημα του εκσυγχρονισμού και του εκδημοκρατισμού της Παιδείας συνδέθηκε άμεσα με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση. 
Η αναταραχή συνεχίζεται και φτάνουμε στο Νοέμβρη του ’73. Το σκηνικό για την τελευταία πράξη του δράματος έχει στηθεί. Στις 14 Νοέμβρη συνεδριάζουν οι Γενικές Συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου και αποφασίζουν κατάληψη. Παράλληλες συγκεντρώσεις γίνονται και σε άλλες σχολές με κύριο θέμα την άμεση διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Με ψήφισμα οι φοιτητές καταδικάζουν τα κυβερνητικά μέτρα και ζητούν εκδημοκρατισμό των Ανωτάτων Ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία και κατάργηση των αντιφοιτητικών διαταγμάτων απλώνοντας τα χέρια στο λαό. Τη νύχτα εκείνη οι κοιμισμένες συνειδήσεις αφυπνίζονται απ’ τη φωνή του εκφωνητή του ραδιοσταθμού των φοιτητών, που δονεί στις καρδιές.
Εν τω μεταξύ φοιτητές από άλλες σχολές καταφέρνουν να σπάσουν τον κλοιό της αστυνομίας και να μπουν στο Πολυτεχνείο. Ακολουθούν μαθητές, εργάτες, υπάλληλοι. Η ψυχή ακολουθεί το δρόμο της, έξω από την ψυχρή λογική, έξω από μικροϋπολογισμούς και φόβους υστερόβουλους. Εμφανίζονται τα πρώτα πλακάτ και συνθήματα στους τοίχους: «Κάτω η Χούντα» , «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Από στόμα σε στόμα η Αθήνα μαθαίνει. Η Ελλάδα μαθαίνει. Στις 7 το βράδυ, κι ενώ ο κόσμος συρρέει στο Ίδρυμα, οι φοιτητές αποφασίζουν την κατάληψη του, εκλέγουν συντονιστική επιτροπή και επιτροπή αγώνα. Συγκεντρώνονται χρήματα κι αρχίζει η προμήθεια τροφίμων και φαρμάκων.
15 Νοέμβρη ημέρα Πέμπτη: Οι φοιτητές οργανώνουν τη δράση τους. Εκλέγουν διάφορες επιτροπές για την αντιμετώπιση των εξελίξεων. Αρχίζει να λειτουργεί και ο πρώτος πολύγραφος. Τυπώνονται προκηρύξεις, αυτοσχέδια ποιήματα και σκίτσα, που σκορπίζονται παντού.
Η Σύγκλητος ζητά από τον υπουργό Παιδείας τη μη παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, την αποφυγή αστυνομικής επέμβασης και συνιστά να γίνει διάλογος για την επίλυση των φοιτητικών αιτημάτων. Οι φοιτητές υπόσχονται να σεβαστούν την περιουσία του Ιδρύματος. Η εκδήλωση παίρνει την αληθινή της μορφή. Τα συνθήματα είναι και πολιτικά και καλούν το λαό σε αγώνα για την ανατροπή της χούντας. Η Αστυνομία παρά τον ασφυκτικό κλοιό, δεν καταφέρνει να εμποδίσει την προέλευση διαδηλωτών. Και πληθαίνουν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Η φωνή των φοιτητών φτάνει μέχρι και σήμερα ζωντανή στα αυτιά μας. 
Όλες οι ελπίδες του έθνους συγκεντρώθηκαν σε κείνα τα νεανικά άφοβα πρόσωπα που καλούσαν τον λαό να ενωθεί μαζί τους και ν’ αποτινάξει το ζυγό! «Συμπαράσταση λαέ». Και τούτος ο λαός που ξέρει να υποχωρεί χωρίς να λυγάει, που ξέρει να λυγάει χωρίς να παραδίνεται, δεν ήταν δυνατόν να μην ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Η αστυνομία διατάχθηκε να χτυπήσει, μα δεν ήταν δυνατόν πια να κρατήσει κανείς μια λαοθάλασσα. Οδοφράγματα στήνονται και ανάβουν φωτιές στους δρόμους για να καταπολεμηθούν τα δακρυγόνα που πέφτουν βροχή.
Στις 1, ξημερώματα 17 Νοέμβρη, τα τανκς βρίσκονται έξω από το Πολυτεχνείο και σημαδεύουν με το φως των προβολέων τους αγωνιστές. Οι φοιτητές τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο, υποδέχονται με χειροκροτήματα τους φαντάρους, εκλιπαρούν να μη χτυπήσουν, να μη χυθεί αδερφικό αίμα.
Ώρα 2:57 πμ. Τρία τανκς ορμάνε μαζί. Το πρώτο ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα, παρασύροντας μαζί της και πολτοποιώντας τους νέους που γαντζωμένοι πάνω της άπλωναν τα χέρια καλώντας τους στρατιώτες να ενωθούν μαζί τους. Ύστερα κάνει όπισθεν κι ανοίγει δρόμο στους φονιάδες. Ακολουθούν σκηνές φρίκης και πανικού. Κυνηγητό, χάος κι ο πομπός βουβάθηκε. Κραυγές πόνου και αγωνίας ακούγονται μέχρι το πρωί.
Αυτό ήταν το τέλος. Έτσι έπεσε το οχυρό της δημοκρατίας. Κυριευμένο, μα απροσκύνητο. Οι υπερασπιστές του βγήκαν με τα χέρια σφιγμένα και το κεφάλι ψηλά. Τους έβγαλε η βία, δεν παραδόθηκαν. Υποχώρησαν. Περήφανοι, ναι. Νικημένοι, όχι.
«Απόψε πεθαίνει ο φασισμός» ήταν το σύνθημα της νύχτας της Παρασκευής μέχρι τις πρωινές ώρες του Σαββάτου. Ο φασισμός μπορεί να μην πέθανε εκείνη τη νύχτα είχε όμως λαβωθεί ανεπανόρθωτα. Η χούντα άρχιζε να μετρά τις τελευταίες της μέρες. Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου δεν είναι απόμακρο. Είναι ανθρώπινο σαν το δικό μας πρόσωπο. Είναι γνήσιο και ζωντανό. Είναι η αντίσταση. Η αμφισβήτηση της γκρίζας ουδέτερης καθημερινότητας που κλέβει τη λάμψη από τα μάτια μας. Είναι η διεκδίκηση της ομορφιάς, της φιλίας, της αλήθειας, του χαμόγελου, της ζωής. Είναι η αλλαγή του κόσμου. 
Σ’ αυτήν εδώ την καταγραφή ενός χρονικού δεν μπορεί να μπει η λέξη τέλος. Γιατί αμέσως μετά το θέαμα του άδειου ρημαγμένου χώρου υπήρχε ένα πρόβλημα: της ζωής και του θανάτου. Πόσοι ζωντανοί; Πόσοι νεκροί; Πόσοι έζησαν και θυμούνται; Προσκλητήριο πρώτο. «Λείπει η Ελένη. Λείπει ο Πέτρος. Λείπει ο Δημήτρης.»
Επέτειος του Πολυτεχνείου. Τα λόγια ηχούν ολοένα και φτωχότερα. Τραγούδια, φωνές, εκδηλώσεις για τρεις μέρες. Το Πολυτεχνείο! Σημείο αναφοράς της ιστορίας που τώρα γράφεται. Δεν έχει ανάγκη πανηγυρικών. Οι ήρωες που έθρεψε ο τόπος αυτός ξεπήδησαν μέσα από τα σπλάχνα του λαού! Άνθρωποι φιλήσυχοι, σαν αυτούς που κάθε μέρα καλημερίζουμε στους δρόμους περπατώντας, με τα ρούχα της δουλειάς

Υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί που προσμένουν  την ώρα που θα χρειαστεί η πατρίδα, η λευτεριά, η δημοκρατία, λογής – λογής αγώνες που δεν έχουν τελειωμό.Η πατρίδα μας χρειάζεται τώρα. Τώρα πρέπει να αρχίσει ένας αληθινός αγώνας για να κερδίσουμε ξανά ότι έχει μείνει όρθιο. Με τον ίδιο τρόπο όπως τότε. Με το κεφάλι ψηλά και τις γροθιές σφιγμένες. Γιατί ναι, το Πολυτεχνείο ζει. Δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει μια αέναη κίνηση. Γιατί οι ήρωες δεν είναι πάντα αυτοί που είναι πιο δυνατοί απ΄τους άλλους. Κάποιες φορές είναι αυτοί που βρίσκουν τον δρόμο του φωτός...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου